De richtlijn is niet meer dan een aanbeveling, waarvan voor de rechter geen bindende werking uitgaat.((16)) Dit laatste betekent mede dat van een wettelijke regeling niet kan worden afgeweken met een beroep op een richtlijn. De richtlijn waarop het hof een beroep doet, stoelt op de veronderstelling dat in geval van een schuldsaneringsregeling de rechter-commissaris, zolang bijzondere omstandigheden daaraan niet in de weg staan, aan de saniet, op wie een plicht tot betalen van kinderalimentatie rust, de in lid 3 van artikel 295 Fw bedoelde verhoging mag toekennen tot een bedrag van maximaal € 136,- per maand per kind. Hierboven is in het kader van de bespreking van onderdeel 1 uiteengezet dat die veronderstelling niet opgaat, immers, zij laat zich niet verenigen met het in de leden 2 en 3 van artikel 295 Fw bepaalde. Dit gegeven staat er aan in de weg dat het hof omtrent de alimentatieplicht van de man vanaf 1 juli 2010 met een beroep op de richtlijn inzake kinderalimentatie en schuldsanering uit het Rapport Alimentatienormen van de Werkgroep Alimentatienormen beslist zoals het heeft gedaan.
Bron: Rechtspraak.nl – LJN: BU4937
